Veel mensen zijn bang. Bang voor de dood. Bang voor het lijden dat hen zelf kan overkomen, of het verdriet dat hen zal overkomen als hun dierbaren iets overkomt. Angst is op zichzelf een nuttige emotie, omdat het ons kan behoeden voor gevaar: als we ervaring met een gevaarlijke situatie hebben opgedaan, of als wij door onze ouders ergens voor gewaarschuwd zijn, kunnen we met die kennis voorkomen dat we in een gevaarlijke situatie belanden en fysieke of emotionele pijn ervaren, of zelfs het leven laten.

Dezer dagen moet ik vaak denken aan het gedicht "De tuinman en de Dood" van P.N. van Eyck uit 1925 (dat is geïnspireerd op een parabel van de soefi-mysticus Rumi):

"Een Perzisch edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in; 'Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar ik zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!' -
Van middag (lang reeds was hij heengespoed)
Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.
'Waarom,' zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
'Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?'
Glimlachend antwoordt hij: 'Geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan.' "